نظم چیست؟ یادم هست از کودکی و تا همین هفته‌ی پیش، مادرم همیشه تاکیدش این بوده که هرچیزی را برمی‌داری سر جایش بگذار تا

«تهذیب دل سه چیزست از هلاک اَمن بحیات ترس آمدن و از شومی نومیدی با برکت امید آمدن و از محنت پراکندگی دل بآزادی دل

با صدای دینگ پیامک بیدار شد. سیاوش بود. «صبحت به روشنی نور، عزیزدلم.» همین یک جمله دلش را لرزاند. صورتش سرخ شد و ته قلبش

فیلم تمام شده بود و پر از هیجان و احساس بودم. دلم می‌خواست با کسی درباره‌اش حرف بزنم. از احساسم بگویم. از فیلم و اتفاقی

هدا روی صندلی کنار زمین بازی نشسته بود و به دختری  نگاه می‌کرد که با دلهره و به تشویق مادرش از سرسره ی نسبتن بلندی

 خواب‌های مشوش دیشب، بدن هدا را کوفته و کسل کرده بود و انرژی لازم برای کارهای روزانه را نداشت. بدون صبحانه از خانه بیرون زد.