چندوقتی هست که شب‌ها قبل از خواب از فرزندانم سه سوال می‌پرسم. اولی اینکه امروز از چه چیزی خیلی خوشحال شدی؟ دومی، چه چیزی تو

  نظم چیست؟ یادم هست از کودکی و تا همین هفته‌ی پیش، مادرم همیشه تاکیدش این بوده که هرچیزی را برمی‌داری سر جایش بگذار تا

کودک که بودم فکر می‌کردم دانشمندها عمر درازی را برای دانشمند شدن طی کرده‌اند و ابدن نمی‌شود ۵ یا ۱۰ ساله دانشمند شد. البته که

جلسه‌ی اولیا و مربیان بود و باید ۸صبح در مدرسه حاضر می‌شدم. معلم قبل از شروع جلسه گفت که کسی  پیش بچه‌ها نیست و بهتر

  سعی می‌کردم دخترِ خوبِ خانه باشم تا همه‌چیز در کم‌چالش‌ترین شکل ممکن پیش برود. فرزند اول که باشی آنقدر باد به غبغب‌ات می‌اندازند و

  همین اولِ کار می‌خواهم بگویم که من یک آدم هیجان‌زده‌ام اما این ویژ‌گی‌ام را دوست ندارم. تصمیم گرفتم  احساساتم را زیرِ خروارها خاک پنهان

  کرونا که شد مغازه‌ی کاکتوس‌‌فروشی ما هم تعطیل شد. همسرم خانه بود و درآمد فروش اینترنتی کفاف زندگی را نمی‌داد. بازار بورس داغ بود

  پای نمودار انس جهانی طلا بودم. به خاطر جبران ضرر ۱۰ دلاری چند دقیقه قبل، خلاف قوانینم عمل کردم. ۴ معامله خلاف روند بازار،

  باورم نمی‌شد که اینقدر سخت‌جان باشم و بتوانم رنج‌های از پی‌ هم را تاب بیاورم و همچنان به زندگی‌کردن ادامه دهم. به نظرم می‌آمد

  نوشته‌هایم را خوانده بود و می‌گفت اصلن شبیه مرضیه‌ای که سال‌ها قبل می‌شناخت، نیست. می‌گفت هرچه سعی کردم تو را در نوشته‌هایت پیدا کنم،