امروز در جریان  عادت اشتباهی که چند بار تکرار شده بود و من دیگر توان خسارت هایی را که می‌زد نداشتم، به طرح جدیدی رسیدم.

قبلا قوانینی برای خودم وضع کرده بودم که خودم را موظف می دانستم که به آنها پایبند باشم و خلافشان عمل نکنم، اما این قوانین فقط برای چند روز من را از اشتباه کردن نگه می داشت و باز روز از نو و روزی از نو.

خطاها تکرار می شدند، اول با خودم فکر کردم که خودم را جریمه ی نقدی می کنم، حتما نتیجه می دهد، ولی نمی خواستم با تنبیه کردن مانع اشتباه نکردنم بشوم. همان راهکاری که پدران و مادرانمان با آن ما را تربیت کردند را نمی خواستم دوباره به خودم تحمیل کنم. تازه داشتم متوجه می شدم که چطور باید با خودم مهربان باشم و به خودم فرصت بدهم. پس گزینه ی تنبیه حذف شد، رفتم سراغ تشویق.

که خب البته چون ته جیبم سوراخ بود و چیزی در آن نمی ماند، این گزینه هم رد شد.

من چند وقتی است که قوانین و جملاتی را که دوست دارم به دیوار اتاقم می چسبانم و طبق این عادت و در طی فکر کردن های بسیار به جدولی رسیدم که سه خانه داشت که در هر کدام از آنها باید چیزی می نوشتم.

خانه ی اول تاریخ روز بود. خانه ی دوم آن عادتی که قصد ترک کردنش را داشتم و یا می خواستم در خودم ایجادش کنم و درخانه ی سوم نتیجه ای که در آن روز می گرفتم را می نوشتم.

به مدت سه ماه جدول را تقسیم بندی کردم. حالا به خودم فرصت ۹۰ روزه دادم تا آن عادت را ترک کنم، هر روز باید نتیجه ی کارم را در آن جدول بنویسم.

جدولی که به دیواراتاقم زده ام را همه ی اعضای خانواده  می بینند و من چون در معرض قضاوت آنها قرار دارم مجبورم که به عهدم وفادار بمانم.

امروز مطلبی می خواندم درباره پنجره ی جوهری که یکی از آن چهار پنجره “منِ آشکار” است و توصیه ی مبدع این نظریه این بود که تا حد امکان سعی کنید “منِ آشکار” خود را بزرگ تر کنید و وجه پنهان کمتری از شما بماند چرا که وقتی “منِ آشکار” شما کوچک تر می شود،اصطحکاک و استهلاک در تعامل با دیگران بیشتر می شود و جدول من قدمی بود در بزرگ کردن “منِ آشکار”.

البته توصیه می کنم اگر شما در خانواده تان کسی را دارید که دنبال سوژه ای برای دست انداختنتان می گردد، برگه را داخل کمدتان یا پشت آیینه میز آرایش بچسبانید یا به صورت رمزی بنویسید که فقط خودتان متوجه شوید.

به نظر متخصصین حوزه ی فردی برای ایجاد یک عادت خوب یا تغییر یک عادت بد مهلت صد روزه می تواند موثر باشد.